27 juli 2015

Goedemorgen.
Dit is wel weer even wennen, zo zonder zon.

Ik ben vandaag niet heel blij opgestaan.
Wij zijn superblij dat Dochter weer bij ons thuis is, maar er is helaas nog steeds niks veranderd wat betreft dagbesteding en passende hulp. Alles is nog steeds als voorheen. Uit ervaring weet ik dat dit niet goed kan blijven gaan.
Ik voel veel verdriet, niet voor mijzelf maar voor Dochter. Ze moet kunnen blijven groeien en ik wil graag als moeder naast haar blijven staan. Als moeder!

Maar ja, dit is het voor vandaag. Dus alles stap voor stap.
Te beginnen met de tassen uitpakken.

En het bed op te maken.

Dat kan ik dus nog steeds.
Ha!

Ik zou hier iets kunnen gaan doen...

Of hier...

Maar dat doe ik niet.

Ik ga in bed liggen en filmpjes kijken. Ergens zou ik heel blij moeten zijn en dat ben ik dus niet.
Ik ben blij dat Dochter weer thuis is, maar ik zou zo graag zien dat ze krijgt wat ze nodig heeft en dat wij naast haar kunnen staan en niet tegenover haar.
Waarom helpt niemand? De aankomende maanden krijgen wij de kinderbescherming over de vloer om te onderzoeken of wij wel voor ons kind kunnen zorgen. Moeten wij ons verantwoorden bij een rechter. Krijgt mijn kind een OTS en heb ik helemaal niets meer te vertellen. Maar waar blijft nu de hulp?
Dit voelt zo onterecht.
Moeten wij straks te horen krijgen van een rechter, dat wij niet voor ons kind kunnen zorgen?

Dochter plukt ondertussen mijn winkeltje leeg. Fijn zo'n moeder met voorraad.

Ik maak een plog en ga lekker slapen.

Truste!
Klik hier om te zien wat ik precies één jaar geleden deed.