vrijdag 10 april 2015

9 april 2015

Goedemorgen.
Heerlijk wakker worden zo in de lente.

Wat ga ik vandaag allemaal doen?

Te beginnen naar fysio.

En weer terug naar huis.

Lunch.

En dan ga ik onze tuin nog eens goed bekijken en plannen maken voor het opknappen.

Ik begin migraine te krijgen.
Komt het nou door de behandeling van fysio?
Of omdat de medicatie bijgesteld moet worden?

We willen deze heg weghalen en er schuttingen voor in de plaats zetten.
Alleen hebben we twee vogelnestjes in deze heg zitten.
Zit dus niks anders op dan wachten tot ze weer vertrokken zijn.

Meneer T doet nog een zonnegroetje.

En hier ben ik alweer onderweg.
Naar een heel spannende afspraak.

Een toekomstige woon- en leerplek voor Dochter.

Ik voel heel veel verzet en toch weet ik met mijn verstand dat dit het juiste moment is.

Maar helaas...
We worden keihard afgewezen.
En als ik op mijn telefoon kijk zie ik een gemiste oproep.
Een oproep van het CIZ..
Weer een afwijzing.
Geen indicatie.
Geen hulp.
Helemaal niets meer.
Vier maanden weer, hup, zo de prullenbak in en weer opnieuw beginnen.
Maar waar?
Ik ben opgegroeid met het idee dat mensen met een handicap de beste zorg krijgen in Nederland.
Helaas leven we nu in een tijd waar dat niet meer vanzelfsprekend is.
Zelfs niet als bv het CIZ het wel nodig vindt, dan nog lopen zij tegen regels aan waarin ze mensen keihard afwijzen.
De gemeente heeft geen idee, ze sturen je alle kanten op.
Verplichten je afspraken aan te gaan waarvan je het antwoord een paar jaar geleden al hebt gekregen.
Dochter heeft vanaf vijf december al geen passende dagbesteding of onderwijs meer.
En zolang er geen crisis uitbreekt, omdat je je hele leven stil hebt gezet om je kind in veiligheid te houden, is er niks aan de hand en krijg je geen hulp.
Ik weiger mijn kind een risico te laten lopen en dus lijkt alles onder controle.
Geloof mij maar, in dit verhaal is er geen controle.

Ik troost mijzelf met ijskoffie.
Altijd goed.

We halen Dochter op.
Hoe ga ik haar nu weer uitleggen dat er voorlopig niks gaat gebeuren.

Ik weet het ook niet, dus aaien we deze knappe poes.

Hoi kind!

Hoi Jonna.

Dochter laat nog een paar kunstjes zien.

Mijn grote vriend Lama! <3

En laten we Nala de Bambi niet vergeten.

Met je knappe tanden.

Zaagmans vindt zijn auto een poezenmagneet.
Echt waar, dit zei hij echt.

We rijden langs de boom van Marjan.
Vandaag zit er een vogelnest in...

Eenmaal thuis ga ik naar bed.
De migraine heeft doorgezet.

Truste!

Klik hier om te zien wat ik precies één jaar geleden deed.

3 opmerkingen:

  1. Wat een *&^%$ nieuws over Dochter en je zere hoofd...

    Maar wat enorm lief van je, dat je juist vandaag de mooie boom neerzet voor mij.
    Vandaag is het 6 maanden geleden dat mijn Jongste zoon overleed...... Ik mis hem enorm. Die boom, die doet wat met me.... zo veel. Dank je wel lieve Wendy.

    Ik duim voor je dat er een goede plek voor Dochter komt... Ik gun het jullie zo enorm.

    Liefs Marjan

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Een plog is een raar fenomeen; jij kent mij niet en ik jou ook niet, maar ergens heb ik het gevoel dat ik je wel ken. Via al je plogs: ik kijk er echt elke dag naar uit om deze te lezen. Zelfs m'n vriend weet het al: even "mijnplog" lezen op m'n telefoon in bed; anders kan ik niet slapen ;-)

    Nu lees ik weer over de nieuwe afwijzing en wil ik toch even reageren om m'n bewondering uit te spreken voor hoe je je (altijd positief) in blijft zetten voor je dochter en haar toekomst. Het is raar dat we in Nederland altijd denken dat we alles voor elkaar hebben, als het gaat om de zorg voor mensen die net andere behoeften hebben dan het "doorsnee" of "reguliere" publiek.

    Ik heb er zelf (binnen een andere context dan je dochter) ervaring mee en weet maar al te goed dat het vooral enorm veel vechten, doordrammen, vallen en opstaan betekent. Maar ik weet ook dat het bij mij uiteindelijk goed is gekomen en ik mijn ouders altijd dankbaar zal zijn voor hoe zij hebben doorgezet en gepusht: mensen die jou even kunnen vertegenwoordigen op het moment dat het je zelf (even) niet (meer) lukt. En het is niet vanzelfsprekend dat je het maar telkens op kunt brengen omdat je ouder bent: wat je doet is goud waard! Hoop dat positieve verhalen van mensen die uiteindelijk wél op de goede plek terecht zijn gekomen, je op de been houden. Hou vol, je doet het top!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoe is het mogelijk, geen hulp, zorg of begeleiding.. Dat is onbegrijpelijk!
    Wat wil dochter zelf, heeft ze daar een idee over?

    BeantwoordenVerwijderen