14 april 2015

Goedemorgen.
Ik vroeg mij gisteravond af of het nog wel zinvol is om door te ploggen.
Onze wereld staat op zijn kop.
Er gebeuren hier dingen die je niet op internet terug wilt lezen.
Hoe kan ik hier in godsnaam omheen ploggen?

En toch blijf ik ploggen.
Ik kan natuurlijk niet te veel vertellen over Dochter zelf, maar ik kan wel laten zien waarom dit gebeurt en waarom anderen dit ook overkomt.
Ik krijg mails van andere ouders die precies hetzelfde verhaal vertellen.

Ons kind wil niet meer bij ons thuis wonen omdat we haar gevangen houden.
En dat klopt.
We houden haar al maanden gevangen in huis.
En dat moet, dat moet voor haar veiligheid, daar is niks overdreven aan.
Al jaren vechten wij voor de juiste hulp.
Iedereen weet en ziet dat ze hulp nodig heeft, dat ze gevaar loopt.
We worden keer op keer afgewezen omdat het probleem te groot zou zijn.
Hoe kán dit?
Dochter komt waarschijnlijk niet meer thuis wonen, dit omdat zij niet meer gevangen wil zijn.
Wij willen haar niet gevangen houden, maar je kind los laten en gevaar laten lopen doe je niet.
Hulpverlening had veel eerder in moet grijpen.
Ze wil één ding en dat is meer zelfstandigheid.
Wij begrijpen dat, maar hebben er hulpverleners bij nodig om dit in veiligheid te kunnen doen.
Zij vervloekt ons omdat ze vindt dat wij haar niet begrijpen.
Wij begrijpen haar juist wel, maar hebben haar niet kunnen helpen omdat een veilige omgeving ontbrak.
Alles waar ik mij al zestien jaar hard voor maak, waar ik keihard voor knok, daar is niks meer van over.
Gewoon omdat je afhankelijk bent van alle hulpverleners om je heen.
Ik kan alleen maar toekijken en dat doet zoveel pijn.

Toch voel ik ergens diep van binnen dat dit goed kan komen.
Dat de liefde van de afgelopen zestien jaar het gaat winnen.
Vandaar dat ik u toch een klein stukje hierin meeneem.
Voor de andere ouders en om te laten zien dat, hoe uitzichtloos het soms ook lijkt, er uiteindelijk altijd weer een oplossing komt.

Ik probeer te blijven te staan door mij vast te houden aan een vast ritme.
Bed opmaken dus.

Stofzuigen.

Opruimen.

En dit schaap borstelen.

Teminste...Als Meneer T nu eens aan de kant zou gaan.

Gezond blijven eten.

En wandelen.
In contact blijven.

En heel veel zonnestralen vangen.

De rest van de middag breng ik door op een stoel met een kersenpitten kussentje.
Ik heb weer migraine en dat is natuurlijk niet zo gek nu.
Ik lak nagels, drink veel water.

En beantwoord wat mail.

We krijgen post van Linda.
Hoe lief!
En dan plots komt het besef dat Dochter echt niet thuis is.

De migraine wordt alleen maar erger, dus ik ga naar bed.

Na een uurtje slapen is het er nog steeds.

Laten we dan maar vlug verder gaan slapen.

Truste!
Klik hier om te zien wat ik precies één jaar geleden deed.