donderdag 1 mei 2014

1 mei 2014

 Goedemorgen, de koffie is al bijna op, dus hup, rap aan de slag.


Ik heb zelfs al kleding aan!

Daarna is het de hoogste tijd voor de administratie.

En daarbij eet ik het laatste stukje worteltaart.

Nog even een plogje in elkaar zetten.

En kamer controle bij Dochter.
Helemaal in orde!

En dus samen met haar grote neef nog even op stap.
Veel plezier!

Ik doe net of ik deze mand vol met strijkwerk niet zie.
Hij zal er morgen vast nog wel staan.
Tenzij hij pootjes heeft, maar dan loopt de was vast vanzelf de kast wel een keer in.

Oehhh, de zon is al aan.
Opschieten.

Eerst nog even mijn nagels in de lak.

Mijn hippe bril op...

En samen in de zon.

Ik pak dit boek er nog maar eens een keertje bij.

Leef je nog?

Nou?

Pff gelukkig!

Hier alle samenwonende tomatenplanten van Zaagmans.

En hier mijn alleenwonende tomatenplant.
Ok, ik ben dan misschien niet net zo groot als de rest...
Maar we moeten nog maar eens zien wie hier de langste adem heeft.
Hardlopers zijn doodlopers.
En uhh, hier het bewijs, van alleen wonen ga je heus niet dood!

Zaagmans is klaar met werken...
En hij heeft een cadeautje meegenomen.
Een nieuwe SD-kaart voor in mijn spiegelreflexcamera.
Blij mee!

Pb-er is weer met Dochter op stap.

En ik ga een paar boodschappen halen.

Op de fiets.

Met Zaagmans achterop.

Ham...

Voor de asperges natuurlijk.
Alweer?
Yup, zolang het nog kan wel ja.

Aan tafel!

Zin in.

Onderweg naar Utrecht om een paar cadeautjes te kopen.
Waaronder ééntje voor Sweatermen, hij is zaterdag jarig.

Maar halverwege konden we weer naar huis.

Dochter had de kolder weer in haar kop.
Halve woorden werden weer grote verhalen.
En er was geen bereik meer.
Weer weggelopen en daarna niet meer aanspreekbaar.

Met mijn handen weer in het haar.
De deuren weer op slot.
Alles wat onveilig is weer opgeborgen.
Want ik geef niet op.

Truste!

2 opmerkingen:

  1. Je haalt als moeder het onderste uit de kan, alles uit de kast voor je kind(eren) en zeker op zo'n moment.... maar soms is het lood en loodzwaar....
    Een knuffel voor jou

    Marjan NH

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Nee valt niet altijd mee, maar ik probeer wel te blijven denken dat we ergens naar onderweg zijn en dat we het altijd samen hebben gered.
    Soms helpt dat ;)

    BeantwoordenVerwijderen