23 maart 2014

Wie is toch die man die elke zondag de koffie schenkt?

Ja dat is Sweatermen (deze geweldige naam heeft hij te danken aan haar)

Nee nee, ik zat echt niet tijdens het ontbijt mijn mail te lezen.

Heus.

Kom we gaan.
Op naar Frankrijk.

Eerst weer heel veel van dit.

Maar het was het bomen-kijken waard!
Hier is ons hotel.

Hoi!

Eerst nog maar wat koffie drinken want wij waren voor het eerst van ons leven ergens te vroeg.
Nou ja, Sweatermen dan.

Te lui om zelf even naar boven te lopen.
Hij wilde weten hoe het er boven uitzag.
Daar heb je Google voor.

Deze trap ging hij dus niet op.
Luilak!

Nog steeds te vroeg, dus we deden een rondje door de kerk.
Waar ik op een heel vreemde manier op de grond zit.
Alles voor de foto.

Kaarsje branden voor Dochter en Zaagmans.

Mooi is het hier.

Ik moest plassen.
Hier hadden ze vast een geschikt toilet.

Maar ik was de verkeerde kant op gelopen.
En voor we het wisten stonden we in het museum zonder te betalen.

Hmmm, dat is vast niet de bedoeling en ik krijg er de zenuwen van.

Toilet gevonden hoor.
Is Sweatermen nou zo groot?
Of ik zo klein?

Ik doe mijn best hier een foto van te maken.

Best gelukt.

Ik word in de gaten gehouden.
Snel naar buiten.

Nog wat wandelen door de stad.

We kwamen op een soort van kunstmarkt uit.

Volgens mij vindt de rode meneer het een beetje spannend.
Maar het zou ook zomaar kunnen dat hij net een mep heeft gekregen van de blauwe meneer.

De kleinste hotelkamer ooit denk ik.
Maar wel lekkere bedden.
Dat ik er net voor middennacht weer uit moest omdat er twee boze Spanjaarden in mijn kamer stonden is een verhaal apart.
Alleen door alle spanning vergat ik hier foto's van te maken.

Kom, gaan we weer op zoek naar een hapje eten.

Sweatermen overweegt een nieuw kapsel.

Proost he.
Duurt wel even voor we wat kunnen eten.

Bleek iets te zijn met een indiaan die ons eten nog aan het zoeken was.

Maar hij deed zijn best hoor.
Vocht voor zijn leven en ons voedsel.

Hij overviel zelfs een heel dorp om zo de inhoud van de plaatselijke koelkast mee te kunnen nemen.
En dat allemaal voor ons.

We hielden het niet meer van de spanning.

Terug in mijn coole modus.

Niet slecht.

 Smakelijk.

Ach ja, doe er ook dan maar één van deze.

En dan weer lekker op tijd naar ons bedje.
Wat niet ging lukken omdat ik nog een brute kamerwissel moest doen met twee mannen die geen woord Engels spraken, maar dat wist ik toen nog niet.

Nou ja, truste dan maar.