dinsdag 27 mei 2014

26 mei 2014

Goedemorgen.

Ondanks de regen...Ik blijf bij mijn blote enkels!

Ontbijt.

En heel veel bellen en regelen voor het afscheid van Dochter.
Je regelt, mailt, belt en rent je rot voor een indicatie, maar om daarna ook alles goed in werk te krijgen...
Dat is nog drie keer harder rennen.
Maar we zijn er bijna.
En als iedereen nou eens braaf zijn telefoon opneemt, dan is het helemaal snel geregeld.

Daarna bewerk ik iets meer dan 400 foto's van de yoga.
Blijven er 83 van over.
Waarvan ik u helemaal niks kan laten zien.
Stukje yogaruimte dan maar?

Onderweg naar mijn afspraak.

Daar moet ik even van bijkomen.

Dus kijk ik dit ook nog even.

En terwijl ik dat keek, deed ik ook nog even mijn nagels.

Schone was.

Hmm, komt goed uit, hoef ik de planten geen water meer te geven en is het minder erg om binnen te moeten zijn.

Deze lastpost achtervolgt mij de laatste dagen wel heel erg.

Ik schrijf briefjes voor het afscheid van Dochter.
Zij kan er zelf echt helemaal niks mee en ik probeer ik haar zo gezond mogelijk afscheid te laten nemen.
Ik moet huilen van dit soort briefjes.
Het doet mij pijn dat mijn 15-jarige dochter geen onderwijs kan volgen.
Zo hoort het niet.
En zo hoort er bij ons zoveel niet, vaak stel ik bij en soms sta ik er even bij stil.
Zoals vandaag.
Ik hoop dat we weer een manier kunnen vinden waardoor zij weer onderwijs kan gaan volgen.
Behandeling, maar ook onderwijs horen samen bij een goede toekomst.

Ik eet heel licht vanavond want we gaan zo naar yoga.
Dat ik eigenlijk niet zou gaan omdat ik echt te moe was, wist ik hier nog niet.

Even wat spullen halen voor het afscheid van Dochter.
Wat kijk ik boos.
Ben ik niet, ik heb de gezichtsherkenning uit staan.
Dus nu klikt hij wanneer ik wil en gewoon mét rimpels.

Mag de zon weer aan?

Ik koop een plant voor in de klas.

En bij de supermarkt wat om uit te delen.

Ik ben moe.
Intens moe.
Dus deze mand laat ik staan.

En om half acht lig ik al in mijn bed.

Truste!

15 opmerkingen:

  1. Oh, wat voel ik met je mee, als moeder van een mannetje dat ook zijn weg op school maar niet vindt. Ik houd mijn hart vaak vast voor de toekomst. Maar wat doe je het goed, diepe buiging.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ergens heb ik altijd wel geweten dat het er aan zou komen. De maatschappij is gewoon niet ingesteld op "anders".
      Maar ik dacht dat het wel los zou lopen, dat ik er dicht genoeg op zat om mee te helpen.
      En nu lijkt het verloren, want wat is de toekomst zonder diploma?
      Dus gaan we weer een nieuw gevecht aan, hoe kunnen we behandeling en onderwijs samenvoegen?
      Of ben ik nog steeds blind?
      En zal ze zelfs niet zoveel aan onderwijs hebben?

      Verwijderen
  2. Ik moet ook huilen. Je beschrijft precies mijn zorgen om mijn dochter, al is ze nog lang niet zover...
    Ik hoop met heel mijn hart dat dit goed uit gaat pakken en dat het haar (en jullie ook) veel geeft.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik weet niet wat ik terug moet typen, je hebt gelijk, jij hebt precies de zelfde zorgen als wij hier hebben.
      Heb het antwoord niet voor je.
      Maar ik loop wel alvast voorop...en kan ik je misschien alsnog een oplossing geven.

      Verwijderen
  3. Ik moet ook huilen, ik zet hier een doos tissues neer, voor ons allemaal... voor al die anders-dan-anderen-moeders met hun anders-dan-anderen-kind(eren) ...
    Ik deel je zorgen, heb voor mijn gevoel al te vaak van dit soort briefjes geschreven, teveel traktaties verzorgd en hard gevochten voor beide knullen... Dan zeggen ze dat mijn anders-dan-anderen-kinderen star zijn en niet passen in hun schoolregels.... maar wie is er nu eigenlijk het meest star??

    Mijn Oudste krijgt nu nog maar 1 uur onderwijs per dag.... is heel erg slim maar heeft een autistenrugzak + een rugzak doordat hij geestelijk mishandeld is door zijn vader.... een dubbele rugzak... en school kan maar niet begrijpen dat wat hij laat zien overlevingsmechanisme is en géén rigide autisme..... op een dag als vandaag zakt de moed me in de schoenen... vandaag maar even niks meer..... en morgen dan haal ik die moed wel weer te voorschijn... voor het volgende gevecht....

    Marjan

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Lieve Marjan,

    Wat fijn dat je dit met mij deelt.
    Ook ik lees graag de ervaringen van anderen.
    De goede en ook de minder goede.

    Wat een heftige taak heb jij!
    Heb je wel familie of een anders soort van netwerk die je kunnen ondersteunen?
    Wat zal jij al een hoop voor je kiezen hebben gehad.
    Je mag mij ook privé mailen als je dar behoefte aan hebt hoor.
    Dan ligt alles niet zo open.

    Misschien is de behandeling die mijn dochter krijgt ook wel iets voor jou oudste?

    Neem je dagen dat je het even niet meer ziet zitten.
    Het is niet normaal waar je allemaal voor staat.
    Beetje lief voor jezelf blijven.
    Op tijd naar bed, iets lekkers voor jezelf kopen.
    Gewoon even niks.
    Of mij gewoon mailen.
    Of kom gewoon een kop koffie drinken.
    Deur staat altijd open!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat lief van je! Ik ga je mailen.... nadat ik vandaag alle rest-papierwerk heb ingevuld en heb ingeleverd....

      dank je wel..

      Marjan

      Verwijderen
    2. Neem je tijd, ik weet als geen ander hoe snel de dagen kunnen gaan :)

      Verwijderen
  5. Ik lees je plog graag en leef mee met jullie en natuurlijk celine. Een diploma helpt maar wat telt is dat celine zich goed voelt en kan redden in haar leven. En daar hoop ik heel erg op! Zelf heb ik jaren geworsteld, diploma's gemist en uiteindelijk goed terechtgekomen. En dat wens ik ook voor jullie dochter!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel!
      Fijn te horen dat het bij jou ook weer goed is gekomen.
      En lief dat je dat mijn dochter ook wenst.

      Verwijderen
  6. Ik moet sniffen. Omdat ik zoveel vind en voel: jullie zijn zo dapper, jullie zijn zo lief, waarom is de maatschappij zo, waarom moet je jezelf zo verantwoorden/aanpassen/inhouden, waarom word je zo beperkt als je 'anders' bent, waarom waarom waarom?! In elk geval een hart onder jullie riempies, een pluim en veel veren!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel Sindee!
      Waarom waarom...Ja daar blijven we tegenaan lopen.
      Maar het is tof om te lezen dat er gelukkig nog wel mensen zijn die dit raakt en het ook anders zouden willen zien voor onze kinderen.

      Verwijderen
  7. Eigenlijk wil ik zoveel zeggen, maar soms zijn de woorden zo moeilijk te vinden. Ik heb onwijs veel bewondering voor je en voor de manier waarop je vecht voor je mooie dochter. Ik geniet van jullie avonturen, de leuke foto's en leef mee met alles wat moeilijk is en soms zo onmogelijk lijkt. Ik heb geen kinderen, geen gezin, maar heb wel de nodige lichamelijke beperkingen of handicaps zoals ze dat ook al noemen en lig het grootste deel van de dag op bed. Het vechten wat je doet met allerlei instanties, scholen en ga zo maar door, dat ken ik wel, al hebben we beiden een andere insteek, maar ik weet hoe hard het vechten tegen de bierkaai is en vind het zo mooi zoals jij dat voor Céline doet. Ik hoop heel erg dat Céline zich fijn en veilig zal voelen in de nieuwe dagbesteding en met zo'n lieve moeder en lieve Zaagmans en andere lieve mensen om haar heen, gaat ze het vast redden, misschien met hobbel en bobbels op de weg, maar ze komt er, als je zo op liefde word gedragen kom je er wel.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Linda,

      Lichamelijke beperkingen zijn helaas net zo lastig uit te leggen aan de buitenwereld.
      Heftig voor je!
      Hoop dat je mensen om je heen hebt waar jij je verdriet mee kunt delen.

      Lief je berichtje!

      Verwijderen