dinsdag 25 februari 2014

25 februari 2014

Toen ik vanmorgen beneden kwam was Zaagmans al aan het werk.


En hier gaat hij dan ook nog naar zijn werk toe.
Dááág schat!

Mijn leven speelde zich vandaag achter de computer af.
Mails, mails, mails.
Aanvragen.
Vragen.
Zeuren.
Nog een keer vragen.

Mijn hele kamer rook heerlijk naar jasmijn door deze kaars.

Lunch.

En weer rap verder voor Dochter weer thuis komt.

En hier ging het vanmiddag mis.
Vriendin van Dochter was van huis weggelopen.
Dit gebeurt wel vaker.
Vaak komt vriendin dan bij ons.
Ik stel haar wat gerust.
Kalmeer.
En vertel dan altijd weer dat ze naar huis moet.
Ik vraag of ik nog wat kan doen en als ze echt niet naar huis wil bel ik haar moeder.
Ze wilde dit keer wel weer naar huis en Dochter zou meegaan.
Ze kwamen niet meer terug omdat ze ruzie voor de deur kregen met moeder van vriendin.

Ik vraag mij af of ik iets moet doen nu.
Ben niet snel in paniek.
Dochter weet dat we hier altijd naar een oplossing zoeken en niet naar een veroordeling.
Ik wacht nog even.
Andere moeder heeft inmiddels een vermissing opgegeven.

Ik vertrouw Dochter wel maar weet ook hoe ze kan reageren in onverwachte situaties waarin ze niet aan mij kan vragen wat ze nu het beste kan kiezen.
Haar telefoon ligt hier thuis.

Het is donker aan het worden en ga zoeken.

Terwijl we aan het zoeken zijn belt de politie.

We halen haar op.

En ik word alweer beschuldigd van ontvoering.
Ik ben er wel klaar mee en neem een volledig overstuur kind mee naar huis.

Terug in haar normale doen.
Spelletjes spelen.

Ik haal om kwart voor negen snel nog wat te eten.

En krijg een brok in mijn keel van dit geboortekaartje.
Niet dat ik het verhaal erachter ken...
Maar alleen een kind krijgen...

Tijd om te slapen.
Truste.

8 opmerkingen:

  1. Wat een heftig verhaal, en een idiote beschuldiging..

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Kinderen en lastige situaties, erg herkenbaar. Dapper dat je hier ook over plogt.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik vind het verhaal niet eens heftig.
    Eerder de beschuldiging van ontvoering voor de tweede keer al.
    Ik troost, sus en zeg dat ze weer naar huis moet.
    Volgens mij kan je beter samenwerken dan dat je kind heel ver weg gaat lopen.
    Wat dochter vandaag deed was voor haar doen helpen.
    En dat was voor haar doen al heel wat :)
    Zijn puberdingen. Horen bij het leven.

    Zo'n geboortekaart daar kan ik echt stil bij blijven staan

    BeantwoordenVerwijderen
  4. ja die beschuldiging , erg raar maar wrs uit onmacht.
    trouwens mij lukt hier reageren als ik m vanuit de internetbrowser open. via facebook jouw link openen , lukt reageren niet.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Denk ook dat het onmacht was.
    Goede gedachten om mee te gaan slapen
    Thanks :)
    Volgens mij heeft het reageren te maken met je Google account?
    Die herkent hij misschien niet uit Facebook?
    Leuk dat het nu wel kan.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Blijf het vooral zo doen, mooi om te lezen hoeveel vertrouwen je in je dochter hebt.

    BeantwoordenVerwijderen